Rozdział 10

Dni mijały mi szybciej niż kiedykolwiek wcześniej. W prawdzie nie były one zbyt urozmaicone, ale budziłam się i zaraz musiałam kłaść się spać. W międzyczasie siłownia, sauna, jakieś zakupy. Od naszego weekendu z Shannonem minął ponad tydzień. W tym czasie perkusista dzwonił parę razy, bywało, że przegadaliśmy parę godzin na telefonie, zapraszał do siebie na piwo i pizzę. Tak, jak to robią kumple. Stawiam, że to z powodu wyjazdu Tomo, który zrobił sobie dłuższą przerwę i razem z żoną wyjechali na wakacje. Przez to Shannon nie miał blisko swojego przyjaciela i chyba ja byłam na zastępstwo. Irytowało mnie to, dziwnie się z tym czułam, chciałam powiedzieć o tym Shannonowi, ale byłam w LA sama. Nie miałam tu nikogo. Nie znałam tu dużo ludzi. Prawda jest taka, że nie byłam najbardziej lubianą osobą. Jak się dowiadywałam, dla większości ludzi stanowiłam jakiegoś rodzaju zagrożenie, byłam zbyt pewna siebie, zbyt optymistyczna, zawsze chciałam czegoś więcej, sięgałam po więcej i większości przypadków to dostawałam. Jak na swój wiek byłam również bardzo dojrzała, zawsze lepiej dogadywałam się ze starszymi ode mnie, po prostu, miałam z nimi więcej tematów do rozmów. To też był powód mojej „samotności”. Mam przyjaciół, nie jestem samotnikiem. Uwielbiam ludzi, ale wszyscy zostali w UK. Tutaj mam Shannona…

Była godzina 11 i właśnie szykowałam się na próbny dzień zdjęciowy. W Los Angeles robiło się coraz cieplej, niedługo w końcu kalendarzowa wiosna, chociaż w przeciwieństwie do Londynu miałam wrażenie, że już dawno jest lato. Przyznam się szczerze, że uwielbiam eksponować swoje nogi. Wiem, brzmi to okropnie, ale szczerze je uwielbiam. Kosztowały mnie one wiele poświęceń, mnóstwo godzin na siłowni, kilogramy niezjedzonych ciast i innych pyszności. Było warto, chociażby dlatego, żeby dzisiaj założyć sukienkę. [OUTFIT 1] Byłam niezmiernie ciekawa dzisiejszego dnia. Chciałam poznać ekipę, przeczytać scenariusz. Do tej pory znałam jedynie zarys fabuły i krótki fragment nie mojej postaci, który przedstawiałam na castingu. Po drodze wjechałam oczywiście do Starbucksa po dużą Americano i wzięłam do przegryzienia migdały i przepyszną ciabattę z kurczakiem. Jechałam w stronę Bell Gardens kiedy dostałam telefon

- Chloe? Tu Peter Brown. Bardzo cię przepraszam, ale Fincher wylądował w szpitalu i plan się przesunie przynajmniej o parę tygodni.

- Jej ale wszystko z nim w porządku? To coś poważnego? – zaniepokoiłam się i zjechałam w boczną uliczkę.

- Tak, tak, wszystko okay, po prostu musiał mieć jakiś zabieg i tyle. Nie martw się. Powiadomię cię o spotkaniu i jeszcze raz bardzo przepraszam.

- Nie ma problemu, Peter. W pełni to rozumiem i proszę przekaż Davidowi, żeby szybko doszedł do zdrowia i zabierał się za kolejny genialny film.

- Heh dam mu znać. Dobra, trzymaj się piękna i do usłyszenia.

- Bye, bye.

No to super. Miałam nadzieję, że miło spędzę dzień, zleci jakoś, nie tylko na siedzeniu w domu. Miałam jedno wyjście, dość zaskakujące, jak na mnie, ale cóż. Podjechałam pod dom w którym już jakiś czas nie byłam. Rozejrzałam się uważnie czy przypadkiem nie czają się gdzieś natarczywi paparazzi i gdy byłam pewna, że nie wyszłam i zadzwoniłam dzwonkiem. Dość długo czekałam aż ktoś wyjdzie i otworzy mi bramę, już miałam wracać do domu, kiedy zza drzwi wyłoniła się głowa z okularach przeciwsłonecznych. Usłyszałam charakterystyczny dźwięk otwieranej furtki i weszłam do środka. Weszłam do środka i nie mogłam się nadziwić się własnym oczom. Już na korytarzu zaczęłam zbieram walające się po podłodze śmieci, butelki po piwie, torebki po chipsach, brudną koszulkę. Szłam dalej i było coraz gorzej. Salon z kuchnią wyglądały jak śmietnisko. Ktoś dawno temu próbował coś gotować. Stół zastawiony był w większości pustymi butelkami po whiskey. A właściciel po otworzeniu mi furtki zniknął. Zdjęłam kurtę i razem z torbą położyłam ją na kanapie, która o dziwo była czysta. Przeszukałam szafki kuchenne w celu znalezienia worków na śmieci, gdy na takowe się natchnęłam zaczęłam wrzucać wszystkie śmieci porozrzucane po całym mieszkaniu. Masz ci babo placek, przyjechałam, żeby nie siedzieć sama w domu i się nie nudzić, a i tak jestem sama tylko nie w swoim domu i sprzątam. Ogarnięcie całego tego syfu zajęło mi niecałe dwie godziny. Przez ten czas gospodarz ani na chwilę się nie pojawił. Przeszukałam lodówkę w poszukiwaniu potrzebnych składników. Usmażyłam jajecznicę, do jednej szklanki nalałam sok pomidorowy, który znalazłam w lodówce, do drugiej wycisnęłam sok z 4 cytryn i dodatkowo zaparzyłam kawę. Położyłam wszystko na tacy i skierowałam się w stronę sypialni. Zrezygnowałam z pukania i weszłam do środka. Smród unoszący się z pokoju przyprawiał o mdłości. Zasłony były zaciągnięte na okna tak, że ani promień słońca nie dostawał się do pokoju i było ciemno jak w jaskini. Położyłam tacę na szafce nocnej, zrzucając wcześniej na podłogę puszki po Red Bullu i papierowe kubki od kawy. Odsłoniłam zasłony i otworzyłam okna na oścież za co dostałam dość nieprzyjemne obelgi ze strony faceta leżącego na łóżku. Stałam zapatrzona w krajobraz myśląc co dalej zrobić. To już drugi raz. Z jakiej racji miałam znowu się tym zajmować. Tak bardzo chciałabym być w tym momencie bezduszną suką, która zobaczywszy go w tym stanie, obróciłaby się na pięcie i wyszła. Skierowałam się do łazienki do której drzwi znajdowały się w pokoju. Aż dziwne, ale tu nie było nawet grama brudu. Nalałam  wodę do wanny, naszykowałam ręczniki i wróciłam do sypialni. Z wielkim trudem nakarmiłam Shannona jeszcze ciepłą jajecznicą i dałam mu kawę, którą na wpół przytomnie wypił.

- Shannon ? – zapytałam spokojnym głosem – Shannon, chodź, wstań, musisz się wykąpać.

W odpowiedzi usłyszałam tylko majaczenie, nic konstruktywnego.

- Shann, proszę cię. Wyglądasz fatalnie. – Usiadłam obok niego na łóżku i serce mi się krajało. Nie wiedziałam dlaczego ten mężczyzna robi sobie taką krzywdę. Człowiek, który ma wszystko, od kochającej rodziny do światowej kariery włącznie. Wcześniej była impreza, pokłóciliśmy się, miał jakiś tam powód, ale teraz. Nie mogłam patrzeć jak się stacza. Po usilnych próbach i prośbach obudził się, usiadł na łóżku i nieprzytomnym wzrokiem popatrzył na mnie.

- Ostatni raz proszę, pójdziesz się wykąpać? Woda już jest pewnie zimna. – zapytałam z ogromną nadzieją w głosie, gdyż nie miałam już siły.

- Okay

Ohh wielkie dzięki. Wstał, lekko chwiejnym krokiem poszedł w stronę łazienki, a ja za nim. Bałam się zostawiać go samego w łazience, bałam się, że się poślizgnie, przewróci, a nawet utopi w wannie. W głowie miałam czarne scenariusze. Weszłam więc razem z nim i gdy się rozbierał odwróciłam głowę.

- Już – mruknął tylko gdy znalazł się w wannie. 

Odwróciłam się w jego kierunku i z politowaniem patrzyłam na niego. Siedział bezradnie w tej wielkiej wannie i wpatrywał się w swoje dłonie. Wzięłam z pułki mydło i myjkę. Namydliłam ją i podałam Shannonowi, ale widząc jak mozolnie mu to szło postanowiłam mu pomóc. Będę się za to smażyć w moim własnym piekle. Podeszłam do wanny i uklęknęłam przy niej, wzięłam od Shannona myjkę i delikatnie zaczęłam mu namydlać barki, umięśnione ramiona, ręcę i dłonie, nie stawiał sprzeciwu, następnie umyłam jego rozbudowane plecy by zaraz potem dokładnie wymyć klatkę piersiową. Dłoń drżała mi i gdyby nie stan Shannona na pewno by to dostrzegł. Czułam, że temperatura mojego ciała wzrastała, oddech był coraz płytszy. Zamknęłam na chwilę oczy, żeby odetchnąć, gdy nagle poczułam uścisk dłoni na mojej ręce.

- Przepraszam – wyszeptał – gdybym tylko mógł ci to wytłumaczyć – smutek malował się na jego twarzy, a ja byłam jeszcze bardziej zmartwiona całym tym zajściem. 

Po paru minutach podałam mu ręcznik i czystą bieliznę, którą wyjęłam z komody. W międzyczasie w pokoju zrobiło się bardziej rześko i nie czuć już było smrodu alkoholu i fajek. Kiedy Shannon się ubierał zdjęłam z łóżka brudną pościel, dowiedziałam się gdzie jest nowa i powlekłam ją. Perkusista wrócił i usiadł na łóżku. Podałam mu szklankę z sokiem z cytryny i gdy powąchał i zorientował się co mu daję skrzywił się.

- Sok z cytrynu, musisz wypić, twój organizm teraz tego potrzebuje. Uwierz mi, będzie ci po tym lepiej. – powiedziałam z troską w głosie. Już nie raz leczyłam tak siebie i znajomych po grubej imprezie, zawsze pomagało. Z wielką niechęcią i skrzywieniem na twarzy opróżnił szklankę szybko sięgając po butelkę z woda stojącą przy łóżku.

- Grzeczny chłopiec –nawet nie wiem czemu to powiedziałam. Minęła chwila po czym Shann poprosił, żebym usiadła obok.

- Chloe, kurwa no, są sprawy o których nie możesz wiedzieć. Nawet nie wiem jak ci dziękować za to, co dla mnie robisz, nie musiałaś, a i tak zrobiłaś. Ale tak czy siak nie mogę ci tego powiedzieć. Nie powinienem cię wciągać w to wszystko. Jestem starym gościem, a zachowuje się jak gówniarz. Wszystko powinno zostać na zasadzie stosunków zawodowych. – mówił bez emocji, niby się denerwował, ale te wszystkie słowa były puste.

- W taki sposób chcesz mnie spławić, tak? Tak po prostu? Sorry, mam problemy, ty jesteś za młoda, nie ma sensu w to brnąć, ale dzięki za sex, którego nie pamiętam, za to, że się nie nudziłem przez ten czas, ale już możesz sobie iść, drzwi są tam, tak? Tego chcesz? Ależ proszę bardzo, spełnię twoją ostatnią zachciankę Leto. – odskoczyłam od niego czym prędzej i popędziłam na dół, zabrałam torebkę i kurtkę. 

Byłam już na dworze i miałam otwierać furtkę, kiedy przede mną po drugiej stronie pojawiła się młoda dziewczyna. Blondynka, wyższa ode mnie, posiadaczka niesamowicie długich nóg i sztucznych cycków. Ubrana była bardzo wyzywająco, powiedziałabym nawet, że za bardzo [OUTFIT VICKY].

- Cześć, jestem Vicky. – obejrzałam ją dokładnie od góry do dołu.

- Kim jesteś?

- Już powiedziałam, Vicky – głupio się uśmiechnęła i wyjęła z torebki błyszczyk.

- Nie rób ze mnie debila, tylko powiedz mi kim do cholery jesteś i co tu robisz? – zapytałam tracąc powoli nerwy.

- Przyszłam do pracy, zadzwonił gość i powiedział, że chce zamówić blondynkę na popołudnie i wieczór, więc jestem – powiedziała, jakby to było najbardziej oczywistą rzeczą.

- Jesteś dziwką? – zapytałam wprost z pogardą.

- Wypraszam sobie obrażanie mnie.

- Dobra, zamknij się i wynocha, nikt tu nikogo nie zamawiał, pomyłka. – praktycznie wykrzyczałam jej w twarz.

- Hej, hej, było zamówienie, przejechałam kawał drogi, na pewno nie odejdę stad bez kasy. – powiedziała łapiąc się za boki.

- Kurwa…ile tej kasy trzeba ci zapłacić?

- Za samo przyjechanie, bez usług to będzie 300$ - powiedziała dumnie.

- Ja pierdole… - przeklęłam pod nosem i wyjęłam z torby portfel i wręczyłam jej  trzy stu dolarowe banknoty – bierz to i wynoś się jak najdalej stąd.

Zamiast iść do samochodu i wrócić do domu, obróciłam się na pięcie i z nerwami wparowałam do domu Shannona. Nie ukrywając wkurzenia weszłam po schodach i z impetem otworzyłam drzwi.

- Więc tu o to chodzi tak? O pierdolone dziwki, które sobie tutaj sprowadzasz tak? To jest twoja życiowa filozofia? Wiesz co ci jedynie powiem? Że bardzo dobrze się kamuflujesz i może też powinieneś spróbować kariery aktorskiej, jak twój brat, bo jesteś w tym naprawdę dobry. Gdybym tylko wiedziała to zostawiłabym cię tu na pastwę losu zarzyganego w tym cuchnącym pokoju. – spojrzałam na niego z pogardą i wyszłam z pokoju zbiegając po schodach. 

Słyszałam za sobą ociężałe kroki Shannona, nawet jego krzyk. Próbował coś tłumaczyć, zatrzymać mnie, ale nic do mnie nie docierało, wszystko jakby wlatywało jednym uchem, a wylatywało drugim. Udało mu się dogonić mnie w korytarzu przed samym wyjściem, złapał mnie za ramię, czego po chwili pożałował, bo niewiele myśląc uderzyłam go w twarz. Rozluźnił uścisk, a ja czym prędzej wyszłam z domu. Wsiadłam jak najszybciej do samochodu i cała zapłakana i roztrzęsiona ruszyłam w stronę domu. Głowa bolała mnie niemiłosiernie od nerwów, nie mogłam się pozbierać, obraz mi się zamazywał. Nie wiedziałam co robić, nie wiedziałam co się ze mną działo.  Dosłownie jakbym nie była sobą. Szczerze wątpiłam, czy było jakieś pozytywne wyjście z tej sytuacji. Bolało to jak mnie potraktował, według mnie nie było wytłumaczenia dla jego zachowania. Jechałam dość szybko przez wąskie osiedlowe uliczki. Może trochę za szybko. Łzy leciały w niesamowicie szybkim tempie i nie byłam w stanie ich wycierać, chciałam zadzwonić do Steph, już wybierałam numer, gdy nagle dostrzegłam ciężarówkę wyjeżdżającą zza zakrętu, a ja niebezpiecznie szybko się do niej zbliżałam. Upuściłam telefon i mocniej złapałam za kierownicę wciskając pedał hamulca do końca. Miałam wrażenie, że mój samochód na to nie reagował. Z taką samą prędkością zbliżał się nieubłaganie do ciężarówki. Gdy nagle nastała światłość, dosłownie, jedyne co widziałam to białe światło, a potem zamknęłam oczy.

***

Mam mieszane uczucia co do tego rozdziału, szczególnie do zakończenia...Mam pewnego asa w rękawie, ale muszę odpowiednio rozwinąć akcję, żeby go użyć ;) Mam nadzieję, że wybaczycie ;)

Dziękuje tym, którzy są, czytają i komentują <3 

A resztę czytelników, tych incognito proszę, jeżeli przeczytałeś, skomentuj :)

Buziakiiii :***