Rozdział 17

Heyo, hey :) 

Chyba nie mam się co rozpisywać a'propos tego rozdziału. Przeczytacie, oceńcie ;) 

Buziaki ;***

***

Dochodziła godzina 21, kiedy Jamie i Chloe zebrali się do domu, Emma zrobiła to już ponad 2 godziny wcześniej.  Wyszło wiec na to, że tak czy siak w gronie siedmiu siedzieliśmy na dywanie w domu mamy Leto. Mimo, iż tak na dworze jak i w domu było ciepło to chłopaki w celu stworzenia przyjemniejszej atmosfery, rozpalili w kominku. W pewnym momencie Larry, stary przyjaciel rodziny, zniknął na chwilę by zaraz potem pojawić się w pokoju z gitarą. Na ten widok Shannonowi i Jaredowi momentalnie rozszerzyły i zaświeciły się oczy. Constance, widząc moje zaciekawienie zbliżyła się i wytłumaczyła.

- Kiedyś, jak chłopcy byli jeszcze mali, zawsze po niedzielnym obiedzie siadaliśmy razem w koło i śpiewaliśmy. Larry zawsze miał przy sobie gitarę, potem Shannon zaczął znosić garnki i miski z kuchni, a Jared razem ze mną śpiewał do szczotki do włosów. Nie robiliśmy tego od wieków. – w oczach kobiety mimowolnie pojawiły się łzy, łzy symbolizujące szczęście, radość. Niezaprzeczalnie był to najlepszy moment tego wieczoru. Pełen magii i wiary w marzenia, to było tworzenie pięknych wspomnień. Shannon nerwowo zaczął się rozglądać, nie wiedząc co ma ze sobą zrobić. Wzięłam go więc za rękę i co sił w nogach pognaliśmy do kuchni.

- Co ty robisz? – zapytał zdziwiony.

- Oh nie gadaj, tylko powiedz mi gdzie są garnki.

- Chloe, po co ci garnki? – spojrzał na mnie jak na wariatkę i wskazał szafkę.

- Oh serio? Masz pałki? – zapytałam wyjmując po kolei cały zestaw garnków i patelnie.

- W samochodzie…- powiedział podejrzanie nie domyślając się o co chodzi. W czasie kiedy rozmawiałam z Constance, on był zajęty wygłupianiem się z Tomo, więc nie miał zielonego pojęcia. Wysłałam go więc do samochodu po pałki do perkusji, a sama zaczęłam znosić garnki do pokoju i ustawiać dookoła miejsca gdzie siedział. Gdy mama Leto to zobaczyła, uśmiechnęła się szeroko przez łzy i skierowała w stronę łazienki, jak się domyśliłam po szczotki do włosów i gitarę dla Tomo.  Kiedy starszy Leto wrócił do mieszkania i zobaczył co w czasie jego nieobecności się zadziało, widok był nie do opisania. Jego oczy, wyraz twarzy. Przez przypadek będzie miał niezapomniany prezent urodzinowy. Usadowił się za swoją „perkusją”, poprzestawiał garnki według swojego upodobania, uderzył parę razy szukając odpowiedniego rytmu. Podniósł się na kolanach, zbliżył do mnie i pocałował mówiąc wcześniej „jesteś szalona”. Pocałował mnie. Przy wszystkich. Przy swojej mamie i Jaredzie. Byłam w szoku, bardzo pozytywnym, ale nadal szoku.  Bardzo podobał mi się taki obrót sytuacji.  Wyjęłam telefon i kiedy zaczęło się show i Larry zagrał pierwsze akordy „Wish you were here” Pink Floyd, zaczęłam nagrywać. Piosenkę rozpoczęła Constance. Jaki ona miała cudny głos. Chyba zaraz po Shannonie będę ją wychwalać ponad niebiosa. Piękny, czysty głos do którego później dołączył Jared. Razem z mama wyglądali komicznie ze szczotkami w dłoniach, ale jednocześnie byli w stanie rozczulić wszystkich. A Shannon, facet po 40, który siedział na ziemi i uderzał pałkami w garnki i patelnie. Następnie zaśpiewali jeszcze U2, Aerosmith i Queen, żeby na koniec na prośbę mamy zagrać najwięcej znaczącą dla nich piosenkę. Wszyscy ucichli, aby Jared mógł zacząć pierwszą zwrotkę

„There was truth

There was consequence, against you”

Przy delikatnych gitarowych akordach i pojedynczych uderzeniach Jared wyśpiewywał każde kolejne słowo z miłością i zaangażowaniem. Przy refrenie natomiast do śpiewania włączyła się Connie. Razem z Jaredem dopełniali się idealnie, każdy dźwięk był idealnie osadzony. Myślałam, że już lepiej być nie może, do momentu aż zaczął śpiewać Shannon.

 „The silver of a lake of night

 The hills of Hollywood on fire”

Moje ciało momentalnie przeszło milion dreszczy. Gęsia skórka pojawiła się na ciele, a usta wygięły w najszczerszym uśmiechu. Oh jak on pięknie śpiewał. Może nie miał tak czystego i wyćwiczonego głosu jak Jared, ale było w tym coś uroczego. Był to zdecydowanie głos na którego dźwięk uginały się kolana. Musiałam wyglądać przezabawnie, z rozdziabioną szczęką, oczami wielkimi niczym jednodolarówki i telefonem w ręku. Fangirl, jednym słowem. Kiedy skończyli swój rodzinny pokaz, wszyscy zaczęliśmy bić gromkie brawa, a cała trójka wstała i przytulała się bez końca. Miłość. Rodzina. Piękno.

***

Dochodziła północ kiedy razem z Tomo i Vicky zaczęliśmy zbierać się do domu. Shannon i Tomo byli już dobrze uchachani po opróżnieniu paru butelek domowej nalewki Constance. Gitarzysta z żoną już wyszli, a Shann zaczął żegnać się z mama.

- Mamuś, kocham Cię najmocniej na świecie. Dziękuję Ci bardzo za ten wspaniały dzień, za przepyszny obiadek, za naleweczkę, za śpiewanie i za to, że mogłem zabrać tu moją słodką Chloe.

- Tak synku, wiem, ja Ciebie też. – odpowiadała mu, jednak widziałam jak powstrzymuje się od śmiechu. Chyba nie często widziała swojego syna pod wpływem alkoholu.

- Wiesz mamo? – westchnął Shann.

- Co takiego Shanny? – zapytała gładząc go po głowie.

- Kiedyś się ożenię z Chloe, jeżeli oczywiście będzie chciała. Jeżeli nie to będzie trochę trudniej, ale to jakoś ją przekonam. ¾ fanek mnie uśmierci, bądź co gorsza przestanie obserwować na Instagramie, ale co mi tam. – gdy to usłyszałam wybuchłam tak niekontrolowanym śmiechem jak chyba jeszcze nigdy. Tylko nie wiem czy bardziej śmieszył mnie ślub czy usunięcie z Instagrama. Connie również miała z tego niezły ubaw i zapewniła jedynie syna, że zawsze jest z nim i pragnie jego szczęścia i na koniec dodała coś, co wzbudziło kolejną falę śmiechu.

- A na Instagramie masz tyle tysięcy obserwujących, że paręset w tą czy w tą nie zrobi różnicy.

Gdy Shannon próbował dość mozolnie założyć buty i kurtkę, ja w tym czasie żegnałam się z Constance.

- Dziękuję Pani – „Connie” przerwała mi- Dziękuję Connie za wspaniały dzień, za to że mogłam dopisać kolejne wspomnienia do mojej pamięci. Jesteś cudowna i masz niesamowitą rodzinę.

- Dziękuję skarbie. Zawsze jesteś u mnie mile widziana – wręczyła mi kartkę papieru – masz mój numer, gdybyś kiedykolwiek chciała porozmawiać, bądź napić się kawy, dzwoń śmiało. – powiedziała i przytuliła mnie.

- Dziękuję. Do zobaczenia Connie.

- Jedźcie ostrożnie kochanie.

Teraz dopiero miała zacząć się zabawa. Jazda z Shannonem po alkoholu, oj nie polecam nikomu. To co się działo przerastało wszelkie ludzkie pojęcie. Czego on nie odwalił w tym samochodzie, jakich piosenek nie śpiewał. Cud, że nas policja nie zatrzymała. Raz nogi miał wystawione przez szybę, zaraz potem cały wystawił się przez szyberdach i śpiewał „Do or die”, żeby zaraz potem wykrzyczeć „I am  the king of the world”. Dobrze, że wiedziałam jak wrócić do domu, bo Leto na pewno w tym stanie by mi nie pomógł. Już miałam nadzieję, że będzie spokój, aż nagle krzyk Shannona „KAWY!!!”.

- Shann, daj spokój, w domu mam kawę.

- Nie,nie,nie moja słodka Chloe. Ja chcę tą ze Starbucksa.

- Shann, Starbucksy są zamknięte o tej porze. -  próbowałam mu to wytłumaczyć.

- Kłamca! 10955 Weyburn Ave. Jedziemy, raz, raz ! – jakim cudem będąc tak wstawionym pamiętał adres Starbucksa jednego z tysięcy w LA?!

- Shann! Jestem śpiąca, jedziemy do domu.

- Nie, moja słodka, jedziemy do Starbucksa. Jestem Shannon Leto, perkusista Thirty Seconds To Mars i masz mnie zawieźć do Starbucksa. – wyprostował się na siedzeniu i napuszył jak paw.

- A ja jestem Chloe Winkler i wiozę twój pijany tyłek, więc ja decyduję. – Weyburn Ave w ogóle nie było nam po drodze, a z racji iż było naprawdę późno nie miałam najmniejszej ochoty podróży przez pół Los Angeles, żeby Leto mógł kupić sobie kawę.

- To ja wysiadam – powiedział i zaczął otwierać drzwi na co gwałtownie zahamowałam, całe szczęście, że ulice był puste.

- Kurwa Shannon ! – nie wytrzymałam i wydarłam się.

- Powiedziałem, że chcę kawę ze Starbucksa, jak masz problem, żeby mnie tak zawieźć to wysiadaj z samochodu i sam tam pojadę.

- Jezu Leto, wsiadaj do tego cholernego samochodu. – krzyknęłam i wpisałam w nawigację adres owej kawiarni. Przez całą drogę perkusista ani słowem się nie odezwał. Podróż zajęła nam 35 minut, gdy tylko zaparkowaliśmy Shann jak głupi wyleciał z samochodu w stronę budynku. Po chwili dołączyłam do niego z torbą i portfelem, bo nie wiedziałam czy ma swój przy sobie. Moment mnie nie było, a on już flirtował z blond baristką, robiąc maślane oczka i szczerząc zgryz. Stałam więc w oddali i obserwowałam. Dostał kawę i zaczął przeszukiwać kieszenie w celu znalezienia portfela. Znowu uśmieszki, gadka szmatka, ciekawiło mnie jak zapłaci za ową kawę. Zdjęcia, buziaki, standard.  No proszę, marker w dłoń i jedziesz. Ile to rzeczy można dostać za napisanie swojego imienia na…dekolcie baristki? Okay. Nie mam nic więcej do powiedzenia. Odwróciłam się na pięcie i wróciłam do samochodu. Usiadłam w środku, włączyłam muzykę i podkręciłam klimatyzację. O i dodatkowo zamknęłam drzwi, żeby mnie mógł wejść, Tak, taka okrutna jestem. 5, 10, 15 minut mijało, a perkusisty brak. Nie chciałam tam po niego wracać. Wybrałam więc jego numer na telefonie i spróbowałam zadzwonić. Oczywiście nie odbierał, każda kolejna próba kończyła się fiaskiem. Nie wiem ile już siedziałam w tym samochodzie, miałam ochotę odpalić i odjechać jak najdalej zostawiając go samego, ale nie mogłam tego zrobić. Musiała zbliżać się 2 w nocy, bo z budynku wyłonił się Shannon dość chwiejnym krokiem i za nim dwie rozchachane kelnerki zamykające kawiarnie. Shann z białym kubkiem w jednej ręce i papierosem w drugiej, jedna dziewczyna z jednej strony, druga z drugiej. No, no, żyć nie umierać. Siedziałam sobie na spokojnie w samochodzie do czasu aż jedna z nich, ta z autografem na cyckach, nie zaczęła się do niego przystawiać i to w bardzo chamski sposób. Tego było za dużo, jak poparzona wyskoczyłam z samochodu wykrzykując imię perkusisty. Dziewczyna w jednej chwili się od niego odsunęła i wszyscy spojrzeli w moją stronę.

- Oho ktoś się zdenerwował – powiedział Shannon do dziewczyn na co one odpowiedziały głupkowatym śmiechem. To wystarczyło, z reguły byłam osobą opanowaną i uległą, ale nikt nie będzie się ze mnie śmiał i podrywał mojego faceta.

- Tak wasz to śmieszy? Ciekawa jestem jak będziecie się śmiały, jak np. stracicie pracę? – zapytałam z uśmiechem na twarzy idąc w ich stronę.

- Nie możesz nam grozić – stwierdziła rudowłosa – Podamy Cię na policję.

- I kto tu komu grozi?! – prychnęłam i złapałam Shannona za rękę. – Idziemy Shann, masz kawę, więc możemy wracać.

Perkusista jednak był nieco oporny, albo może zbyt wstawiony, żeby postawić krok w moją stronę, na co oczywiście zareagowały dziewczyny.

- Coś mi się zdaje, że nie chce z Tobą iść. – tym razem odezwała się blondynka. – Woli zostać z nami.

- Oh nie mam ochoty ani czasu z wami dyskutować. Powinnyście wiedzieć jedynie, że jest tu z wami, stoi i rozmawia, bo jest pijany. W normalnej sytuacji nawet by nie spojrzał na takie, jak wy, ale cieszcie się chwilą, macie autograf, zdjęcie, więc idźcie do domu, bo szlaban jeszcze dostaniecie. – powiedziałam i zabrałam Shannona ze sobą. Nie było to łatwe, było bardzo ciężko, ale udało się. Wsiadł do samochodu, zapiął pasy i kiedy ja wsiadłam spojrzał i zapytał.

- Cześć piękna, ale mam dzisiaj szczęście, taka kobieta mnie wiezie. Shannon jestem. – wyciągnął rękę w moim kierunku, a ja jedynie zabrałam mu z drugiej kubek z resztką kawy, dopiłam i wyrzuciłam zgnieciony z numerem telefonu za okno. Leto rozejrzał się jeszcze parę razy, w prawo, w lewo i usnął.

***

Rano przebudziłam się okryta białą pościelą, przekręciłam się na drugą stronę łóżka w celu napotkania umięśnionej klatki mojego towarzysza, jednak łóżko było puste. Sięgnęłam po telefon leżący na szafce nocnej i spojrzałam na godzinę – 10:12, no to ładnie sobie dzisiaj pospałam, chyba z wrażenia wczorajszego dnia. Poszłam do łazienki, a tam przy umywalce czekał na mnie naszykowany duży i mały ręcznik, szczoteczka do zębów, mydło pod prysznic i mleczko do ciała. Zaraz obok na szafce leżał stosik ładnie ułożonych ubrań. Weszłam pod prysznic i miałam chwilę dla siebie na przemyślenie wydarzeń z poprzedniej nocy. Wszystko było inaczej niż powinno, w gruncie rzeczy cała nasza znajomość jest masą dziwnych przypadków. Poodrywałam nietanie metki z bielizny i spodni i założyłam je na siebie, koszulę zabieram na stałe. Ciekawa kto i kiedy kupił mi te ubrania. Prosty, ładny outfit. [OUTFIT 1] Byłam gotowa na poszukiwania Shannona. Zeszłam na dół, sprawdziłam salon, kuchnię i gościnne sypialnie, ani śladu żywej duszy. Wyjrzałam zza okno, ale samochód stał na miejscu. Ostatnim miejscem gdzie mógł być, był OGRÓD. No brawo Chloe, wyszłam na zewnątrz i ujrzałam go stojącego tyłem do stołu ogrodowego.

- Dzień dobry.

- O wstałaś już. Hey. – powitał mnie z bukietem kwiatów w ręku i szalem obwiązanym dookoła szyi.

– Przepraszam za wczoraj. Odjebało mi. Zachowałem się jak totalny dupek. – powiedział z miną przybitego psa i wręczył bukiet.

- Dziękuję. Przygotowałeś śniadanie? – zapytałam zdziwiona wskazując na zastawiony stół.

- Starałem się, ale nie ręczę za jakość wykonania. – powiedział lekko zniesmaczony. Nie wiem jednak co mu nie pasowało. Stół wyglądał idealnie. Biała zastawa, srebrne sztućce, świeżo wyciśnięty sok z pomarańczy, naleśniki z owocami i syropem klonowym. Jadłam oczami i było przepysznie.

- Aż tak Ci zimno? – zapytałam zaciekawiona zerkając na jego szalik.

- Eee – trochę się zmieszał – Nie, w sumie nie. – powiedział i zdjął go, a ja zaczynałam żałować, że zapytałam. Faktycznie nie dziwię mu się, że go założył, więc mu to powiedziałam, ale już mi nie odpowiedział, spojrzał tylko i zwiesił wzrok. Trzy ciemnoczerwone ślady na szyi nie prezentowały się ani trochę. Jednak pokazał je, zdjął szalik, żebym mogła zobaczyć, nie chciał kłamać.

- Kawy? – zapytał i chyba było to pytanie retoryczne i ucieczka przy okazji, bo schował się w domu i dopiero po paru minutach wrócił z dwoma kubkami kawy.

- Ale ja bym chciała taką ze Starbucksa – powiedziałam złośliwie. Byłam niego zła, może nie powinnam być tak złośliwa, ale to była mimowolna odpowiedź. W środku chciałam jednak, żeby zareagował na to śmiechem, ale nie.

- Jaką? Podjadę, niedaleko jest. Tylko musisz mi powiedzieć którą, bo nie mam pojęcia.

- Shannon! Co się z Tobą dzieje? Powinieneś zareagować na to śmiechem lub chociaż zripostować to.

- Sam się sobie dziwię, ale miałem tak pojebany sen, tak się bałem obudzić, ale byłaś obok i zrozumiałem parę rzeczy…Kurwa, ale się ze mnie cipa robi. – dawno, a może nawet nigdy go nie widziałam w takim stanie. Wściekłość mieszała się ze smutkiem i jeszcze czymś, czego nie umiałam nazwać.

- Smakuje mi ta kawa. – oznajmiłam i zajęłam się naleśnikami – I dziękuję za ubrania.

- Pasują idealnie.